Toen ik nog een kleuter was had mijn grootvader Emiel, een oude typmachine met toetsen die je hard moest aanslaan wilde je die ritmisch laten roffelen op een zwartwit lint dat letters afdrukte op een blad papier. Eens mijn blad vol stond met allerlei vreemde tekens, las hij geboeid voor wat ik zogezegd getypt had en ik luisterde vol verwondering. Ik kon niet wachten om te leren lezen en schrijven zodat ik echt verhalen kon creëren. De droomwereld in mijn hoofd wilde ik graag op papier zetten, liefst met enkele tekeningen erbij.
Maar dan stap je de grotemensenwereld in en kom je tijd te kort om te kunnen doen wat je graag doet. Toch bleven de verhalen in mijn hoofd groeien. Tijdens een stroevere periode in mijn leven deed iemand mij een dagboek cadeau om mijn gevoelens van me af te schrijven. Na enkele regels van zelfbeklag kroop er echter
een verdraaid sprookje uit mijn pen. Ik hervond mijn vroegere passie: fantasieverhalen schrijven. Mijn kinderen daagden me uit om vóór mijn vijftigste verjaardag een van mijn verhalen uit te brengen. Bij deze, Mirte en Ruben, uitdaging aanvaard!